***
(Jau laikas gultis...)
Час ужо класціся,
але пачакай, апрану
ўсю адзежу, якую маю,
усю да апошняй,
усе сукенкі й кашулі,
і найтаўсцейшае футра.
Мяне будзе шмат,
я цяжкою буду,
падумаеш — вось дык жанчына,
і колькі ж працы
трэба зрабіць да раніцы,
покуль не вылушчыш
смочку
маленькую і рудую,
як ластаўчына
гавешка.
***
(Tilpau į batus...)
Улазіла ў боты,
нават у боцікі,
нават у свае сляды,
улазіла ў дзвярную пройму,
за пазуху, у міжзуб’е,
памяшчалася ў шапцы,
разам з мышыным гняздом,
з пяццю голымі мышанятамі,
у галаве памяшчалася,
у фатаграфіі не заўсёды,
часам абразалі,
памяшчалася ў кішэні,
побач з леташнім каштанам,
у жмені памяшчалася,
нават заставалася месца,
каб не выпасці,
упіралася нагамі
і трымалася,
цвёрдая, быццам грэчка,
на кончыку мамінага пальца
памяшчалася, покуль сякерай
не адцяла, па шыі курыцы
не трапіўшы,
у струменьчыку ейнай крыві
памяшчалася,
балела і памяшчалася,
покуль не перастала,
памяшчалася, памяшчалася,
покуль не змоўкла.
***
(Ruduo prasideda gerklėje...)
Восень заўжды пачынаецца ў горле.
Дзесьці між звязак
з’яўляюцца хмары, гусцеюць,
збіраюцца ў камякі,
застраваюць і ціснуць.
Вільгаць падымецца ўгору,
да самага кончыка носа,
павісне цяжкою кропляй,
цягнецца, цягнецца, покуль
не скіну пальцамі вобзем.
Мільгне вільготнаю знічкай
і пляснецца аб брукаванку
рыбіным плаўніком.
Глянцавы брук адлюструе
журавоў на курлыкіным небе,
божыя палец ды пазуху,
марныя спадзяванні,
абяцанкі-цацанкі,
мэты, якія
не апраўдалі сродкаў,
радзіму з асеннім падзеннем
рэйтынгаў, з тварам
колеру гнілых яблык,
маркоту птушынага горла, —
адлюстраваныя
ў мокрым люстэрку
насмарку.
Калыханка каханаму
(Lopšinė mylimajam)
Дурненькі ты мой,
дуронік,
адны мы з табой засталіся,
а іншыя ўсе памерлі,
абмытыя і прыбраныя,
паголеныя, прычасаныя,
аплаканыя, пахаваныя,
ахайна пашыхтаваныя,
кветкамі паўтыканыя, —
пакояцца з мірам
без рызыкі.
Адны мы з табою
ніяк не можам памерці,
уніз галавой
у неба ўсё тое ж падаем,
да наступнага разу.
А ў куточках вачэй
дзяжураць дзве канарэйкі,
розныя, нібы пара
вачэй аднаго чалавека,
дурненькі ты мой,
дуронік,
у гэтую ноч мы зноў
ніяк не зможам памерці,
я плачу ўначы канарэйкамі,
і слёзы мае чырыкаюць.
***
(neužauga jau lig pažastų...)
не схавацца па грудзі ў траве
рэдка чуеш як бульба жыве
як у склепе дыхае цвіллю
і пытаеш на мове трысця
колькі часу? — не хопіць жыцця
колькі вінен? — пазык нарабілі
ўсё астатняе — шляхам вады
срэбным вірам травы-лебяды
ў лебядзінае ціхае вусце
вецер спіць і ўздыхае ўва сне
маці босая ходзіць — мяне
не знаходзіць ніяк у капусце
Лічылка
(Skaičiuotė)
Галінка. Спалах белых кветак
у лёгкім воблаку пагас.
І ўпершыню жыць файна гэтак,
хаця жывеш у соты раз.
А ў ветры пацеры з тугою,
і ў цемрыве не прасачыць,
як вока падміргне. (Другое,
калі ад левага лічыць.)
Пахаладае на дасвецці.
Сканае месяц уваччу.
І ўсё адчую сэрцам. (Трэцім,
бо я ад верхняга лічу.)
