Возера Інісфры

(The Stolen Child)

 

Дзе гушчары са схонаў

Спускаюцца да вод

І вадашчураў сонных

Пужае чаплін лёт

У цішы ды глушы,

Там схавалі мы кашы —

У іх аж лішне

Крадзеных чырвоных вішняў.

То хадзем, дзіця людзей!

У чароўны край хадзем,

У таемны свет лясны,

Бо жыццё людcкое — слёзы, а нашто табе яны?

 

Дзе зіхценне поўні плынню

Ліецца на пяскі,

У стоенай мясціне

Пляцём мы зухаўскі

Даўні танец, поўны дзіваў,

Хітрых позіркаў ды ківаў,

Лёгкіх дотыкаў рукі —

Ляцім праз цёмны дол,

Рой вясёлы ды бязмоўны,

А сусвет, нягодаў поўны,

Неспакойна спіць наўкол.

То хадзем, дзіця людзей!

У чароўны край хадзем,

У таемны свет лясны,

Бо жыццё людское — слёзы, а нашто табе яны?

 

Дзе на схілах ля Глен-Кару

Не змаўкае звон вады,

Мы шапочам словы чараў,

Падабраўшыся туды,

Дзе дрэмлюць зоркі між чароту —

Сонным стронгам шал дзівачы

У мроі мы ліём,

І кратаем употай

Папараць, і тая плача

Над юным ручаём.

То хадзем, дзіця людзей!

У чароўны край хадзем,

У таемны свет лясны,

Бо жыццё людское — слёзы, а нашто табе яны?

 

Ідзе! Трывогі болей

Няма ў вачох.

Не чуць яму ніколі,

Як мыкае бычок,

Ды як мармыча мірна

Імбрычак над агнём

Ды ў цемры свірна

Скрабецца мышанё,

Бо ідзе дзіця людзей,

У чароўны край ідзе,

У таемны свет лясны,

Бо жыццё людское — слёзы, а нашто яму яны?

 

пераклад з ангельскай — Антон Францішак Брыль

 

 

 

(The Lake Isle of Innisfree)

 

Устану і пайду я да выспы Інісфры,

Пастаўлю там хаціну і вуллі навакол

І дзевяць град для бобу ўскапаю на двары,

Каб адзінока жыць між пчол.

 

Я там спакой спазнаю, што кроплямі цячэ

Праз марыва світанкаў і цвыркуновы гам,

Там поўнач серабрыцца, пурпуру поўдзень тчэ,

І канаплянкі ўвечар там.

 

Устану і пайду я — бо і ўначы, і ўдзень

Я чую ціхі плёскат азёрнае вады,

Калі я на бульвары, калі вакол глухмень,

Я чую ў сэрцы кліч заўжды.

 

пераклад з ангельскай — Ганна Янкута

 

 

 

(The Song of Old Mother)

 

Я ўстаю на світанку, кленчу і дзьму,

Покуль з прыску расток агню не ўздыму.

Колькі ж скрэбці, пячы і распальваць мне,

Покуль зорка зноў у акно не зірне!

А дочкі не хочуць пакінуць пасцель

І мараць пра стужкі, іх чырвань і бель,

А дні свае бавяць яны ў пустаце —

Сумуюць, як пасмы ім брыз размяце.

Я ў працы — і старасць прыспешвае крок,