Вусень
(Гусінь)
яе пальцы змерзлі й звузіліся
заручальны пярсцёнак злятае
цокае аб асфальт
яе пальцы трымцяць на вятры
як асенняе лісце калі
ля ног прапаўзае вусень
вусень танка
ля ног яе дачкі
двое падыходзяць і загадваюць
разгарнуць рукі як для воплескаў
углядаюцца ў пашпарт першы, другі раз
мацаюць яе мазолістыя пальцы
і знаходзяць на іх апёкі, толькі апёкі
дзе мусіў быць мазоль на ўказальным
ад снайперскай вінтоўкі
яны называюць яе пазыўны
а можа і не яе —
курва-мама
яны яе раздзяваюць
яны яе разглядаюць
яны разлягаюцца
злягаюцца
лаяцца
дзевяцёра
(яе ўлюбёная лічба)
у сініх халатах
(яе ўлюбёны колер)
у дзіравых красоўках
(яе ўлюбёны абутак)
дзевяцёра на адну раскудлачаную
не курву, а маму
а дзяўчынка сціснулася калачыкам
яна глядзіць і не плача
яна падымае мамін пярсцёнак
хавае ў роце, як сабака костку
і глядзіць, як вусень дажырае іх зялёны горад
Як я забіла
(Як я вбила)
усе мае сямейныя сувязі цяпер тэлефонныя
усе мае сямейныя сувязі праслухоўваюцца
ім цікава, каго я люблю болей, маму ці тату
ім цікава, на што хварэе мая бабуля, калі кажа ў слухаўку: ой, ой-ёй
яны заінтрыгаваныя, што думае мая сястра пра свайго хлопца
які раней быў маім
усе мае тэлефонныя сувязі кроўныя
уся мая кроў праслухоўваецца
ім трэба ведаць, колькі адсоткаў украінскай
польскай, расійскай і ці ёсць цыганская
ім трэба ведаць, чыім донарам я стала
ім трэба ведаць, ці гэта ўпаў гемаглабін, ці дах нада мной
і ці з клеткавых мембранаў можна пабудаваць межы
паміж мной і маёю мамай вырыта сотні магілаў
і я не ведаю, як іх усе пераскочыць
паміж мной і маім бацькам лётаюць сотні снарадаў
і я не навучылася глядзець на іх, як на птушак
паміж мной і маёй сястрой металічныя дзверы падвалу
што знутры падпірае рыдлёўка
паміж мной і маёй бабуляю шырма з малітваў —
ядвабныя тонкія сцены, за якімі не чутна, зусім не чутна
гэта так проста, падтрымліваць сямейныя тэлефонныя сувязі
гэта так танна, папаўняць рахункі бяссоннем і супакаяльным
гэта так п’яніць, слухаць чужую кроў, адзеўшы навушнікі
асабліва, калі мая кроў ператвараецца ў стрэл:
нах!
!
Варона, колы
(Ворона, колеса)
калі горада ўжо не было
пачаўся бой за могілкі
а якраз надыходзіў Вялікдзень
і драўляныя крыжы на свежых магілах
распусцілі свае папяровыя кветкі —
чырвоныя, блакітныя, жоўтыя
салатавыя, аранжавыя, малінавыя
вясёлыя сваякі налівалі сабе гарэлкі
а мёртвым — проста ў магілы
і тыя адтуль прасілі яшчэ і яшчэ, і яшчэ
і сваякі зноў налівалі
карнавал трываў, трываў карнавал
покуль зяць не натыкнуўся на расцяжку
ля магілы цешчы
а стары дзед заглядзеўся на неба
і застаўся без неба
мажны мужчына ўдарыў чаркай
і разбіў ёй агароджу сваёй жонкі
дробнае шкло ўпала яму пад ногі
як град з навальнічнай хмары
настаў Вялікдзень
і на магіле Воранавай Ганны Андрэеўны
стаіць варона — не помнік
а ў апошнім гняздзе Калеснікаў
дзе спачываюць Марыя Віктараўна, Піліп Васільевіч
ды Мікалай Піліпавіч
стаяць БТРа колы
хто яны мне, тыя колы й варона?
хто яны? ужо не згадаю
Бровы
(Брови)
не-не, я не надзену чорнай сукенкі
чорных туфляў і чорнай хусткі
прыйду да цябе ў белым —
калі давядзецца прыйсці
і дзевяць белых спадніцаў
будуць на мне адна пад адной
я сяду перад люстэркам
(яно будзе завешанае радном)
чыркну запалкай
яна абгарыць, і я
насліню яе й намалюю сабе
чорныя бровы
паўзверх маіх чорных
і будзе ў мяне дзве пары
мае і твае над імі
не-не, я не надзену чорнай сукенкі
я надзену чорныя бровы
твае на сябе
30 верасня 2014, Кіеў
