Нарадзіўся 1 чэрвеня 1954 у Мінску. Скончыў перакладчыцкі факультэт Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута замежных моваў (1976). Працаваў перакладчыкам у Алжыры, інспектарам дэканата па працы з замежнымі навучэнцамі, выкладчыкам французскай мовы Беларускага політэхнічнага інстытута, асістэнтам псіхіятра, рэдактарам у Беларускай Савецкай Энцыклапедыі імя П. Броўкі, старшым рэдактарам часопіса “Крыніца” і інш.
Перакладаў пераважна з французскай і ангельскай моваў: творы Ж. Сіменона (“Порт туманоў”, “Пад страхам смерці”, “Дзяўчына і бясхвостыя парсючкі”, “Раманіст”, “Чалавек на лаўцы”), П’ера Буля (“Планета малпаў”), Веркора (“Маўчанне мора”), “Максімы” Ларашфуко, “Востраў скарбаў” Стывенсана і інш. Сумесна з В. Грыгалюнасам пераклаў з літоўскай мовы асобныя апавяданні Б. Радзявічуса, М. Слуцкіса, С. Шальцяніса.
Аўтар кніг прозы “Фарбы душы” (1989) і “Жоўты колер белага снегу” (2005, пасмяротна), п’есаў “Іскры ўначы” (пастаўленая ў 1982, апублікаваная ў 1986), “Камедыянт, ці Узнёсласць сумнай надзеі” (пастаўленая ў 1984, апублікаваная ў 1985). Аўтар сцэнароў фільмаў “Камедыянт” (1987) і “Сон” (1989).
Пра “П’яную кнігу, або Жоўты колер белага снегу” ў другім томе Беларускай энцыклапедыі напісана, што яна выдадзеная ў 1996 годзе. Але насамрэч яе набор, тады яшчэ ручны, быў у выдавецтве рассыпаны. У “Мастацкай літаратуры” якраз змянілася начальства, і Алесь Асташонак трапіў у доўгі спіс непажаданых пісьменнікаў. Ягоныя сябры пачалі жартаваць, што ён не самотны, ён карэктуру кнігі мае. Вычытаная аўтарам карэктура, згубіўшы пры гэтым першую частку назвы, была выдадзеная ў 2005 толькі таму, што 7 верасня 2004 з Кіева, дзе пісьменнік апошнія гады жыў, не маючы магчымасці вярнуцца ў Беларусь (праз “бізнэс-эксперыменты” сваёй жонкі), прыйшла жалобная вестка.
