Праз тое, што сям'я ўрэшце пераехала з 1 у 2 (гл. вышэй), у новы прыходскі дом з арачнымі вокнамі, у першым класе Падгорненскай сярэдняй школы карапузу-пратаганісту гэтай біяграфіі споўнілася восем гадоў. У гэтай двойцы нараджаецца ягоная малодшая сястрычка, падвойваючы сваім прыходам колькасць сястрычак і дасемяраючы (ад лічбы 7) колькасць дзяцей Дарагіх Глебавых Таты Яўгена і Мамы Любові. Праз пэўны час таксама споўнілася, але гэты разам ужо 12 гадкоў – і, усё яшчэ несамастойна, але ўжо з уніяцкасвятарскай сям'ёй, пераязджае Глеб у райцэнтр. Там ходзіць-і-ходзіць у школу нумар 14, таксама сярэднюю, і ў Польскі клуб, дзе знаёміцца з яшчэ адной культурай, ці мовай. У 2005 годзе сканчае школу з не надта заслужаным срэбным медалём і паступае на філфак БДУ. Гэтым разам ужо больш самастойна, але яшчэ пад вялікім уплывам старэйшага і вялікага брата Лявона, за што яму будзе ўдзячны аж да смерці. Адпаведна пераязджае ў Мінск. Вучыцца слаба, больш засяроджваючы ўвагу на пазнаванні сталічнага жыцця і новых, вельмі значных для ягонай будучыні сябрах.
Чарговы выпадак Глебавага лёсу, сказы пра які варта выдзеліць абзацам, – гэта эміграцыя, слова, якое, на шчасце, ужо губляе найбольш змрочныя і цяжкія элементы сваёй семантыкі. З 2006 году жыве ў Кракаве і мае гонар-абавязак быць пазачасовым універсітэцкім калегам адной персоны, чыё імя надта сціплае для назвы праспекту сталіцы.
Дзякуючы Алене Пятровіч-Лянкевіч і клавіятуры без кірылічнага алфавіту ў дадзеным тэксце можа быць ужытае яшчэ адно слова: перакладчык. Да Вас, Каханы Чытачу, належыць неручное права афарбоўкі гэтага слова якімі заўгодна прыметнікамі.
