№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Змест


Алок Вайд-Мэнан Вулічны гвалт Вершы Фрэнк О’Хара Трымаю воблака ў абдымках Вершы Пэт Паркер Так прагну з табой кахацца і словы замест гэтага пішу Вершы Ўолт Ўітмэн Як Адам на золку ўранні Вершы Эмі Лоўэл Калі б я здолела злавіць зялёны ліхтар светляка Вершы Сара ТысдэйлЭрына Верш Алфрэд Эдвард Хаўсмэн Больш не пытай: баюся, не змаўчу Вершы Гедрэ Казлаўскайтэ Размаўляць на забытых мовах Вершы Івар Сільдпачуццё што нешта не так Вершы Сімона дэ БавуарДругі пол Фрагмент кнігі Жан Както Белая кніга
Іда Ліндэ Мама забойцы Урывак з рамана Жорж Экгаўт Татуіроўка Апавяданне Уладзіслаў Гарбацкі Апошні ўраніст Эсэ
Крысціна Бандурына Something Special Вершы Карэкцыя перспектывы Апавяданне Надзя Гусакоўская не вставать рано утром, чтоб не упасть Вершы Уладзіслаў Гарбацкі Прыдарожныя макі Апавяданне Каровы ды мужыкі Апавяданне Дар’я Трайдэн Нямая Апавяданне Вампірызм Апавяданне Хвароба Апавяданне Дзмітрый Ермаловіч-Дашчынскі Небесный сеанс прерывается Вершы
“Вось так я пішу” Рэпрэзентацыя негетэранарматыўнай сэксуальнасці ў літаратуры Матэрыялы круглага стала
Вольга Гапеева Гульня ў гендар, або Чаму качкі размаўляюць на лавандавай мове Эсэ Альгерд Бахарэвіч “Зразумейце маю адзіноту”: “Дзёньнік” Вітальда Гамбровіча як досьлед уласнае сэксуальнасьці Эсэ Дар’я Трайдэн Бог і мілыя хлопчыкі: рэлігія і гомаэротыка ў творах Герарда Рэвэ Эсэ Кацярына Маціеўская Эфект Пігмаліёна Эсэ Ганна Янкута Гісторыя аднаго сына Эсэ Справа Роджэра Кейсмента Эсэ Літаратурнае жыццё бостанскага шлюбу Эсэ Уладзіслаў Гарбацкі Як беларусы ў 1928 годзе гей-шлюбам палохалі Эсэ Апошні enfant terrible ХХ стагодзьдзя Эсэ Жанчына, што кахала мужчынаў, якія кахалі мужчынаў Эсэ Уладзімір Валодзін Уголовное преследование гомосексуалов в СССР (1946-1991): цифры и дискурсы

У гэты дзень, 12 красавіка

  • 1541

    Нарадзіўся Іпацій Пацей (памёр 18 ліпеня 1613), беларускі царкоўны і дзяржаўны дзеяч, пісьменнік. Аўтар палемічных твораў на старабеларускай і польскай мовах у абарону уніі: “Унія...” (1595), “Справядлівае апісанне ўчынкаў і справы сінодавае” (1597), “Размова берасцяніна з братчыкам” (1604), “Уваскрослы Налівайка” (1607), “Ерасі, невуцтва і палітыка папоў і мяшчан віленскага брацтва”, “Гармонія...”, “Рэляцыя” (усе —1608), вялікай колькасці прамоваў, павучанняў і інш.

  • 1704

    Памёр Жак Басюэ (фр. Jacques Bossuet, нар. 27 верасня 1627), французскі багаслоў, пісьменнік, біскуп, ідэолаг галіканства. Вучні, што разам з ім наведвалі калеж, назвалі яго bos suetus aratro, “бык, звыклы да плуга” — да канца жыцця Басюэ заставаўся вельмі працавітым чалавекам. Басюэ называлі “апошнім бацькам Царквы”, бо ён падняў жанр казані на новы ўзровень. Ён разнастаіў свае казані па стылі і танальнасці, а таксама лічыў, што прапаведнік мусіць мець глыбокія веды. Самыя вядомыя творы Басюэ — “Казань пра Боскую волю” (1662) і “Казань пра боскасць рэлігіі” (1665).

  • 1777

    Памёр Клод Крэбіён, альбо Крэбіён-сын (фр. Claude Prosper Jolyot de Crébillon, нар. 14 лютага 1707), французскі пісьменнік, сын паэта і драматурга Праспэра Жаліё дэ Крэбіёна. Вучыўся ў езуіцкім калежы, аднак ад уступлення ў ордэн ухіліўся. Шэраг твораў Крэбіёна-сына адносіцца да папулярных у той час эпісталярных раманаў: “Лісты маркізы М*** графу Р***” (Lettres de la Marquise de M*** au Comte de R***, 1732), “Афінскія лісты” (Lettres athéniennes, 1771) і да т.п. “Усходні” раман “Шумоўка, альбо Танзаі і Неадарнэ” (L’Écumoire ou Tanzaï et Néadarné, 1734) выклікаў скандал і абвінавачанні ў рэлігійнай і палітычнай крамоле, за што яго аўтар ненадоўга трапіў у турму. Апроч таго, Крэбіён у гэтым рамане высмеяў стыль рамана Марыво “Жыццё Марыяны”, за што “дачакаўся” непрыхільных заўвагаў у свой адрас у чацвертай частцы рамана Марыво “Шчаслівы селянін”. Праз наступны “ўсходні” раман “Сафа” (Le Sopha, 1742), уплыў якога вельмі адчуваецца ў “Нясціплых скарбах” Дзідро, Крэбіён быў высланы з Парыжу. Самы знакаміты твор Крэбіёна, раман “Аблуды сэрца і розуму” (Les Égarements du cœur et de l’esprit, 1736 – 1738), расказвае гісторыю “выхавання пачуццяў” маладога чалавека, які засвойвае галантную навуку, і папярэднічае “Небяспечным сувязям” Шадэрло дэ Лакло.

  • 1782

    Памёр Метастазіё (іт. Metastasio, сапр. П’етра Антоніё Даменіка Трапасі, нар. 13 студзеня 1698), італьянскі драматург і лібрэтыст. Ужо ў 10 гадоў рабіў вялікія поспехі ў паэтычнай імправізацыі, чым прыцягнуў увагу паэта Гравіны, які яго ўсынавіў. Менавіта Гравіна даў яму псеўданім Метастазіё (пераклад прозвішча Трапасі на грэцкую мову; “trapasso” з італьянскай — пераход, пераправа і нават смерць). Метастазіё напісаў некалькі дзясяткаў операў, і яго імя праславіла італьянскі тэатр. У XVIII ст. драму, прызначаную для музычнага выканання, называлі менавіта операй, а не лібрэта, — такія ўзоры драмы могуць мець вялікую мастацкую каштоўнасць нават без музычнага суправаджэння. Шмат у чым гэта было заслугай Метастазіё.

  • 1851

    Нарадзіўся Хасэ Гацье Бенітэс (гішп. José Gautier Benítez, памёр 24 студзеня 1880), пуэртарыканскі паэт, які ўважаецца за найлепшага нацыянальнага рамантыка. Збор яго вершаў быў апублікаваны пасмяротна, у 1880-м.

  • 1947

    Памёр Крысціян Фрэдэрык Луі Лейпалт (афр. Christiaan Frederik Louis Leipoldt, нар. 28 снежня 1880), паўднёваафрыканскі пісьменнік, які лічыцца адным з самых значных творцаў ПАР “Другога руху” — пакалення творцаў, што пісалі на афрыкаанс, такім чынам распрацоўваючы мову і ўводзячы яе ў літаратурны ўжытак адразу пасля Другой англа-бурскай вайны. Лейпалт пісаў вершы, раманы, п’есы, апавяданні, кнігі для дзяцей, падарожныя нататкі і нават кулінарныя кнігі і працы па батаніцы і дыеталогіі. Паэт Дыдэрык Ёханэс Оперман назваў яго “самым шматгранным творцам”. На беларускую мову вершы Лейпалта перакладалі Кацярына Маціеўская і Ганна Янкута.